Eindelijk was het dan zover: mijn doop in het openwaterzwemmen. Fijn! Niet meer botsen tegen zwembadranden maar met volle teugen genieten van 1500 meter aan 1 stuk door zwemmen, dacht ik. Leiden was een tijdje m’n ‘hometown’ en het zou een mooie herinnering moeten worden om te zwemmen in de grachten van deze oergezellig studentenstad.
Als deelnemer van de prestatietocht stond ik tussen 86 deelnemers die ook geen lid zijn van KNZB en dus geen startvergunning krijgen om mee te doen aan de officiële zwemwedstrijden.
De Speedo Swim-In is daarom een mooie aangelegenheid om het ‘openwaterzwemmen’ te mogen ervaren.
Het was een bonte verzameling zwemliefhebbers waarvan de helft een wetsuit of een mouwloze ‘LongJohn’ aanhadden tegen de waterkou. En dat was de eerste beginnersfout: de wetsuit lag thuis droog in de doos want er stond in het programma dat iedereen mee mocht doen met de prestatietocht, desnoods met een bloemetjesbadmuts.
Het leek me een genante vertoning om me in het superstoerestrakkepak te hijsen en volledig overdressed aan de start te verschijnen als een smoking op een raveparty. Maar er was troost : de andere helft stond er ook half naakt bij en gedeelde smart reduceert ontbering tot de helft.
Aangezien de prestatietocht geen officiee waterstart en geen tijdregistratie heeft konden we na de instructie simpelweg in de gracht springen en wegzwemmen. Als nr.3 op de lijst stond ik vooraan en daar ging ik…als eerste….plons! Ha dat valt eigenlijk best mee, tis niet eens zo koud als gedacht. Vol vertrouwen op eigen kunnen maaiden mijn armen hun slagen in de rondte en het ging direct als gewenst, totdat ik 30 meter verder onder de brug doorzwom en er opeens een dwangbuis om m’n borstkast werd aangesnoerd en ik moest happen naar adem. Shit! Hier was ik al bang voor, dit was al eens ervaren tijdens een stukje proefzwemmen in de Noordzee: de kou beneemt me in eerste instantie de adem totdat het lichaam bekomen is van de shock en dan pas kan ik gaan zwemmen. Alle andere categorieën startte trappelend vanuit het water en die zijn dan al een paar minuten geacclimatiseerd en wij buitenbeentjes dus allemaal niet, beginnersfout nr 2.
Happend als een vis op het droge besloot ik over te gaan op de schoolslag, flats! daar spoelde de eerste golf rechtstreeks mn longen in, kokhalzend braakte ik het bruine water weer uit, doorzwemmen! schreeuwde iemand tussen m’n oren. Opnieuw trachtend te borstcrawlen kwam het water nu met sloten tegelijk via m’n neus in alle holtes, weer kokhalzen. Gloeiendegloeiende! Wederom een poging tot borstcrawl, weer de holtes vol en toen sloeg de paniek toe, het was onmogelijk om door te ademen en de hyperventilatie sloeg toe, turend door de beslagen zwembrilglazen keek ik opzij, er lag een kano met een man die zonder zichtbare emotie naar me keek en vlak erachter op de kade stond mijn Lief.
Ik overwoog om te stoppen met deze ongein en naar de kant te zwemmen maar ze stond te wijzen in de zwemrichting. Door de oordoppen kon ik onmogelijk verstaan wat ze zei maar aan de bewegingen van haar lippen dacht ik dat ze zei: kom op, doorgaan!
Oké…oké! Opgeven zou echt een blamage zijn na al die uren in het zwembad, deze droom kon nu echt niet op het droge vallen, dan maar verder met de rugcrawl en dat ging al een beetje beter totdat een nieuwe golf wederom m’n holtes volspoot, weer kokhalzen en het werd opeens koud, als in …steenkoud! Nog steeds niet voldoende zuurstof en ik werd van beide zijdes ingehaald door andere zwemmers. Dat werkte stimulerend, hup, erachteraan, tergend langzaam kreeg ik weer zuurstof binnen maar het water bleef alsmaar via de neus naar binnenkomen, had ik nou toch maar m’n neusklem opgedaan, dat zou alles draaglijker hebben gemaakt. Beginnersfout nr3: wie een permanent geperforeerd trommelvlies heeft kan beter zwemmen met oordoppen én een neusklem of helemaal zonder deze hulpmiddelen anders veroorzaakt de onderdruk in de holtes dat het water vrij naar binnen kan stromen, en dat doet het bij mij ook, zonder remmingen.
Eindelijk werd ik weer meester over de slag en de ademhaling maar als bonus een nooit-eerder-ervaren kramp ergens in de buurt van de buikspieren, wat nou weer? Acute grachtwaterdiarree? Kom op, doorgaan schreeuwde de stem-tussen-de-oren totdat een man met een kano de baan versperde. Huh? Doe normaal man! Ga aan de kant! …maar aan zn wild zwaaiende armen begreep ik bij het keerpunt gearriveerd te zijn, ohh, man, gelukkig ik ben al op de helft! En opeens verdwenen alle ongemakken en kon ik eindelijk vrijuit genietend door het water glijden wat eerst een soort van akkerploegen was geweest.
De prachtige grachtenpanden verschenen om de paar seconden in beeld om steeds opnieuw in het water te verdwijnen. Ik zag m’n armen onderwater vooruit schieten en dacht: ha dit is eigenlijk best schoon water in tegenstelling tot de Noordzee waarin je niet verder dan je neus kunt kijken. Diverse gedachten overspoelden m’n geest: wat fijn dat m’n lief op de kade meeloopt, wat fijn dat m’n lichaam zo verdoofd is dat ik de kou niet meer voel, ik moet stoppen met roken, morgen….misschien, Verdorie, ik zie niks door de schittering van het zonlicht op het water, toch maar een donker brilletje aanschaffen, hé wat tof, ik haal diverse zwemmers in, daar komt de brug waar het mis ging, ik ben er bijna maar nog niet helemaal, blijf opkijken, niet tegen de brugpijler botsen, gelukkig, daar is het trapje!
Hijgend het stramme lijf uit de gracht hijsend stond ik pal tegenover een lieflijk meisje met een plastic bekertje: aaa, lekker een slok water, ik heb dorst! Gadverrrr, lauwe bouillon? Wtf?
Daar kwam het kokhalzen weer omhoog en dat hield nog een kwartier aan, diverse zakdoekjes werden volgesnoten en gespuugd met grachtendrek. Eenmaal een beetje terug op aarde kwam er een kokhalzende jongeman voorbij lopen. Dat ziet er nogal onsmakelijk uit. Nog even op je tanden bijten joh, het gaat zo weer voorbij en ondanks alle beginnelingontberingen : zwemmen in de Leidse gracht is geweldig!
Dank en lof voor de organisatie en alle vrijwilligers. Tot volgend jaar!
René van den Brandhof